Persevere and Prosper

We all started with high hopes for ourselves. We had plans, aspirations, and dreams for our future. And then life happened. Each and every one of us has a broken part deep inside their soul now. But, we all persevered.

We learned happiness is not the destination but the journey and no one but yourself can make you happy. This put each and every one of us on a different journey to figure out how we can make ourselves happy. It took courage to embark on these journeys and we weren’t fearless. In fact, scared shitless, we started the search to find ourselves. Because nothing could be scarier than a life that wasn’t lived truly and to be true to yourself first you need to know yourself.

Some of us changed cities some changed countries. Some didn't move more than an inch but we all left some things behind. We left unrealized dreams behind to realize new ones. 

We learned to walk away from toxic habits, partners, and jobs. Determined to fail again but fail better next time, we embraced our failures which are our greatest teachers. To fail more meant to learn more. To learn more was to live better.  Ultimately, we learned to forgive ourselves for the mistakes we've made. 

Some of us learned to meditate some of us knew all along how to listen to their mind, body, and soul. We became our own teachers, doctors, and saviors. We knew no one could save ourselves but us. 

We learned to make an effort to understand others, where they come from why they think the way they think. We opened ourselves to all the colors of this world. We learned everyone had a role to play in their own story and it wasn't our place to judge their performance. Afterall, we were neither the judge nor the jury. We learned to evaluate an instance with its circumstances. Because circumstances mattered.   

Some of us became alone some became lonely. Lonesome wasn't something new for some of us and loneliness broke some of us. But eventually, we all learned to stand tall. One by one we learned not to sell ourselves short because it was all that we had. Life chewed us up and spat us out. Then we pulled ourselves together and got up, again. After a decade of practice, we started to build resilience. 

We discovered hard truths about ourselves. Someone said "If the truth hurts, you ain't living right." so we had to find the strength in ourselves to change. Facing our demons wasn't easy, let alone slaying them. When our inability to change hit us like a ton of bricks, the pain and misery lit a fire. And then the phoenix was born again from its ashes.  

Would You Survive for Yourself?

Her zaman biraz dark bir insan oldum ben. Mood swinglerim Disneyland’deki en kral roller coaster’a tas cikartirdi. Depresif oldugum zamanlarda sarkazm ve dark espiri anlayisimla goz doldururdum. Sonra, hayatin anlamini yitirdigi bir donemim oldu. Firtinali bir denizde beni alabora etmeye calisan dalgalara benzetiyordum yasamayi.  O zaman ogrendim ‘depresyon’ kelimesinin gercek anlamini. Oyle umarsizca agza sakiz edilecek bir kelime olmadigini gordum. O halet-i ruhiyeye adim adim nasil girdigimi yillar sonra anladim ama hala nasil ciktigimi tam olarak bilemiyorum. Ki cikisimin da yillar surdugunu dusunursek, tek soyleyebilecegim bende derin izler biraktigi.

Disardan bakinca depresyondan cikmis gibi gozuktugum ama icten ice dustugum yerden ayaga kalkmadigimi, sadece dizlerimin uzerinde duracak kadar dogruldugumu bildigim bir donemde hayat karsima bir firsat cikardi. Kimisi buna ilahi mudahele der, kimisi sans, kimisi alin yazisi.. Bence aslinda hayat siklikla karsimiza boyle firsatlar cikariyor. Sadece, bizi guven alanimizdan cikaracak kararlar vermedigimiz icin, oncesinde sunulan secimlerin ‘firsat’ oldugunu goremiyoruz. 

Isin guzel tarafi, insan kendine deger veren, cesur hareketler yaptiginda evren hareketi alkisliyor. Exponential geri donusleri oluyor. Gercekten isteyince insanin yapamayacagi bir sey yok. Ama istemesi zor iste.. Iyilesmeyi istemek, degismeyi istemek, kendini sevip kendin icin dogru olani istemek bunlar yer cekimine karsi gelmek kadar zor seyler. Insan beyni ‘bahane/sebep’ yaratmak istediginde o kadar yaratici ve inandirici olabiliyor ki cogu zaman kendimizi duygularimizin esiri, aliskanliklarimizin kolesi veya talihsizliklerin kurbani olarak tanimlamakta hic zorlanmiyoruz.

Bekara koca bosamasi kolay demeyin. Bir kere cesaret gosterip kendin icin dogru karari aldiginda sihirli degnek degmiscesi yoluna girmiyor insanin hayati. Asil is zaten dogru karari aldiktan sonra basiretli davranmakta. Bu karari her gun tekrar tekrar almak gerekiyor. Her gun tekrar tekrar kabuk baglamak uzere olan yarayi kanatircasina, konfor saglayan efsundan kurtulmak ve zor olan adimi atmak lazim. Bunun icin de tek bir motivasyon var; kendinle barismak, kendini sevmek ve kendine deger vermek. Baskasi icin yasanmiyor hayat. Bir is, bir es, para veya nufuz/guc insana her gun tekrar tekrar dogru kararlari almasi icin gerekli motivasyonu saglayamiyor.   

Izledigim bir dizide iki karakter arasinda su konusma gectiginde cok etkilenmistim:
+ Would you die for me?
- I’ll survive for you.

Ben kendim icin ‘survive’ ettim. Would you survive for yourself?

Insan davranislarina soyle bir alici gozuyle baktiginda paternlerini rahatlikla gorebiliyor ama onlarla yuzlesmesi cok rahatsiz edici. Herkesin kendi kendine zarar veren davranis secimi baska. Kimi madde bagimlisi, kimi yemek, kimi alisveris. Kimi evli bir adama asik, kimi kendine asla hak ettigi degeri vermeyecek birine, kimi baskasina asik birine.  Hikayeler farkli olsa da olaylarin akisi da ayni cozum yolu da. Hepimiz kendimize itiraf etmek istemesek de zarar veren davranislarimizin farkindayiz. Zihinlerimizin kiliflar uretmesine izin veriyoruz. Kendimiz icin daha iyisini istemeden bu donguden cikmamiz mumkun degil.

We all need to love ourselves.

We all need to know our self worth.

We all need to survive for ourselves.

   

Travel Often Getting Lost Will Help You Find Yourself: Honeymooning @ the Down Under

Australia has a fascinating nature, a very relaxed lifestyle and a heartbreaking history.

The sunshine state Queensland mesmerizes you with the mighty rainforest meeting the ocean.  It’s so exotic that feels like a movie set.  People move at a much slower pace, no wonder they have a special hand gesture for ‘being chill/relaxed’. 

When you look behind the veil, a bloody destructive history lies. On the way to the world’s oldest rainforest, Daintree, the road is covered with sugar cane farms on both sides. The railway is built crosstown to carry the harvest to the port. From an industrial perspective they did a great job, however, they became one of the largest exporters of sugar by cutting down the rainforest, destroying wildlife and basically killing the indigenous population. Now, you can pet the exotic animals at the zoo and meet a couple of indigenous people at the Mossman Gorge Centre at a fee. It’s baffling how they are profit from ecotourism after committing genocide on so many levels (plants, animals, people). The most heartbreaking moment was when the indigenous guy was preaching friendship and unity. Aussies have killed 99% of his community, invaded their homes and forced the remaining of their people to assimilate but he has to preach peace and coexistence because he doesn't have any other choice. It's applaudable how well he is coping with his circumstances considering many before him couldn’t.

From the book Homo Sapiens by Yuval Noah Harari:

“Avrupalı yerleşimciler yerlileri önce adanın zengin bölgelerinden uzaklaştırdılar, sonra da kalan yabani arazileri bile ele geçirip yerlileri sistematik olarak avlayarak öldürdüler. Hayatta kalan çok az sayıda insan da dini bir toplama kampına doluşturuldu, burada iyi niyetli ama açık görüşlü olmayan misyonerler, onları modern dünyanın anlayışı doğrultusunda eğitmeye çalıştı. Tazmanyalılar okumaya ve yazmaya, Hristiyanlığı öğrenmeye, elbise dikmek ve çiftçilik gibi pek çok “üretken beceri” edinmeye zorlandılar; ama hepsine direndiler. Daha da melankolik bir hâle bürünerek çocuk sahibi olmayı bıraktılar, hayata ilgileri tükendi, nihayet bilim ve ilerlemeye dayalı modern dünyadan tek kaçış yolunu seçtiler: ölüm.”        

Throughout our trip, we were very lucky to have marvelous guides/instructors. They made the experience 100% better. Our guide to the Daintree rainforest taught us that tea tree oil is a great mosquito repellent. Indigenous people used to burn tea tree wood chips to protect themselves from mosquitos and other bugs. He also taught us that indigenous people used to use acoustics to communicate within the jungle. They would hit the tree trunk and warn tribe members of dangers approaching. Our rafting instructor, who previously was a plumber, was like a naughty child. He reinforced us to splash water on other boats and laugh our hearts out. The free lesson on worker unions was a bonus. Our diving instructor was determined to make every single one in the group gives him a smile. He even made the sea-sick girl laugh a little. I love that type of people who make it their mission to have fun and let everyone enjoy the ride. He was Dutch but he knew some Turkish swear words and he didn’t hesitate to use them recreationally. I don’t think we’ve laughed any harder than this while being cursed =)

The tourist brochures say “it’s an unspoiled tropical paradise” but the Great Barrier Reef would beg to differ. On the way to the reef, they told everyone they will give special body suits which are 100% UV protective so there is no need to put on sunscreen. They emphasized the adverse effects of sunscreen on the reef. Poor guys can’t get enough sun because of the layer of sunscreen covering the sea top which comes off of people’s skin while swimming. Everyone was there to see the coral reef before it died altogether but some people still managed to be dickheads and kept applying sunscreen on the way. It convinced me that even God’s heaven would be spoilt once homo sapiens entered into it. 

On this trip, we also learned that after sugar cane and ecotourism Australia's third biggest income source was Opal. We were looking at opal jewelry at a shop where the salesclerk was from South America. She joked with us about how early Aussies go to bed at night. It got me thinking all night... Days are longer and harder on the poorer side of the world. Shopping malls are open until 10 or 11 PM whereas in Sydney late night shopping is only on Thursday and until 9 PM. It's like a joke!   

The Australian government rules over a massive land populated by very few people. They have a great social government. The concepts of government housing and unemployment salary are taken to a whole another level. There are government houses with an ocean view for God’s sake! Work-life balance is better than most countries. Government healthcare, education, and transportation services are better than what is available in Turkey in the private sector. I couldn’t help myself but be jealous of the Aussies’ privileges.  However, it’s funny how they ignore the fact that European settlers basically invaded this land, massacred its people and has been exploiting its resources for generations. So, I wonder how they can live with themselves as they are denying immigrants from the Middle East or South East Asia entry into their country. The land and the resources are not rightfully theirs, to begin with, and they themselves are immigrants but they have no concept of empathy. It’s just shameful.  

Being born in the right place at the right time might grant you privileges but the question is whether you share them with others or be a selfish child. It's about having a conscious and empathizing with the less fortunate ones. Greed is a powerful thing but we must train our minds and educate our kids to find some peace and happiness in this world.  

Kendinize Hatirlatin

Pazarlama konseptinin nasil isledigini ilk ogrendigimde ‘mesaj frekansi’ baslikli bir bolumu okuyordum kitaptan. Bu konseptin ilk uygulamasini gordugumde bir ilac firmasinda calisiyordum ve mumessillerin ayni doktoru her hafta tekrar tekrar ziyaret etmesinin etkinliginin tartisildigi bir toplantidaydim. Uzerinden 10 sene gectikten sonra goruyorum ki tekrar pazarlamanin temeli.

Insan kendine de bazi seyleri tekrar etmeli, hatirlatmali. Zamanin ve sagligin hayatimizdaki tartismasiz EN onemli iki unsur oldugu ortada. Ama cogu zaman bunun farkinda degilmiscesine hareket ediyoruz. Icten ici onemini bildigimiz bu iki unsuru gunluk hayatta bircok alanda kolaylikla yadsiyoruz. Bu hataya her dustugumuzde kendimize hatirlatmalar yapmak lazim. Herseyin basi farkindalik, onun yolu da mesaj tekrarindan geciyor. 

Is gunu diye tanimlanan sey 8 saatten basliyor, yolda gecen zaman, uzayan mesailer ve ‘cok acil’ baslikli emaillerle nerden baksan 10-12 saati bulup insanin gununun de enerjisinin de yarisini yiyor. 24 saatin 6-8 saatinde uyuyan ortalama bir bunyenin herseyden cok yaptigi tek sey ‘is’ oluyor gunun sonunda. Peki adi “is” olan birseyden zevk almak ne derece mumkun? Ben sahsen zevk almayi gectim, sinir bozmasin yeter dedigim bir evredeyim.

Her ne kadar kendi tutkusunu paraya donusturmeyi basaran ufak bir kitle olsa da cogunlugun becerebildigi/yatkin oldugu bir konuda beraber calistigi insanlara ragmen akil ve vucut sagligini koruyarak para kazandigi seye “is” dendigini dusunuyorum. Siz olsaniz 3 yasindaki bir cocuga nasil aciklardiniz isinizi? Bu tanim isten gelenlerin neden bitkin, ise gidenlerin neden mutsuz ve isten telefon gelenlerin neden gergin oldugunu kolaylikla aciklardi. 

“Yonetmek” kelimesi cok derin bir kelime aslinda. Ilk isimde ‘abi’ konumundaki bir yonetici bana ‘is hayatinin %50si mudurunu yonetmektir’ dediginde daha 22 yasindaydim. Is hayatinda mutlu olabilmek icin ayni anda ‘insanlari yonetmeyi’, ‘kendinizin ve baskalarinin beklentilerini yonetmeyi’, ‘zamani yonetmeyi’ ve ‘sinirlerinizi yonetmeyi’ ogrenmeniz gerektigini anlamam nerden baksaniz bir 10 senemi aldi. Yasadigimiz cagda herseyin mumkun oldugunu ancak zaman, para ve insan kaynaklarinin kisitli olmasindan oturu ideal senaryolarin asla mumkun olmadigini iddirak ettigimde yasadigim hayal kirikligini bilemezsiniz. Ulkenin en iyi okullarina bile gitseniz, bunlari ogretmiyorlar iste. Kimse demiyor ki yonetmek bu kadar kolay basarilan bir sey olsaydi zaten uzerine para vermezlerdi. O nedenle, kariyerimin bu orta seker seviyesine geldigi su yillarda anliyorum ki ameliyatla sinirlerinizi ve duygularinizi aldirmadiginiz surece is hayatinda mutlu olabilmenizin pek mumkun degil.

Genel olarak “calisana kendini degersiz hissettirmek” diye bir kavram var, her is verenin/mudurun bir fiil gerceklestirdigi ancak iscileri tarafindan bununla itham edildiklerinde ‘Cem Yilmaz’in Hangi Don?’ skecindeki bir ifadeye burunup inkar ettikleri. Beklenti yonetimi iste burada devreye giriyor. Verimli bir calisan, canla basla calisip gercek anlamda en degerli varligi olan zamanini adadigi isinde, paydaslarindan da ayni ozveriyi bekliyor, takdir edilmek istiyor, ongorulemeyen bir sorun ciktiginda cani gonulden uzuluyor, fikirleri dinlenmediginde demotive oluyor. Bakin verimli bir calisan ne kadar da cok beklenti icerisinde. Haliyle, hayal kirikligina ugramasi da bir o kadar kolay. Patronlar da kraldan kralci mudurler de calisanlarin beklentilerini yonetme konusunda buyuk bir basariyla eksik kaliyorlar cunku birinin emeklerini hor gorup ‘ne var canim, maasini aliyor bu is icin’ demek empati yapmaktan cok daha kolay. 

Urun satis fiyati uretim maliyetine bakilarak belirleniyor. Maaslar da benzer bir karlilik denklemine gore belirleniyor. Isveren calisanin emeginin ederini urettigi urunu musteriye satarken edecegi kara ve pazar dinamiklerine gore hesapliyor. Peki, calisan zamaninin karsiligini neye gore hesapliyor? Bazen maas tatli geliyor, yenilen yemeklerin tadi cikilan tatillerin keyfine karisip katlaniyor. Bazen de dunyalari verseler az geliyor cunku akil sagliginin ve sevdiklerinizle gecirilen zamanin parasal denkligini hesaplamak mumkun olmuyor. Yani, insan en degerli varliklarini bazen yok pahasina satiyor.

Tabi bu durumun cozumu madem kiymetimizi bilmiyorlar biz de calismayiz kole gibi diyerek proleterya ayaklanmasi baslatmak degil. Kapitalist duzen ayni bir kanser hucresi gibi vucudun her organina (her is koluna) yayildigindan kesip atmakcare degil. Care kendine dogru hatirlatmalari dogru zamanlarda yapmakta, care pazarlamada!

Isin her daim birilerine gore ‘acil’ olmasindan, beraber calistiginiz insanlarin ‘ego’larindan ve hakkinizin yenmesinden ve emeginizin degersizlestirilmesinden nefes alamaz hale geldiginizde sakin kalip duygu durumunuzu kontrol altina almaya calismalisiniz. Bu da ancak kendinizi o durumdan cikarttiginizda mumkun olabilir. Konusarak bir yere varamayacaginizi anladiginizda, baska bir zaman yeniden konusmak uzere tartismayi sonlandirin. Birini ikna etmekle egosunu yenmek arasindaki farkina varin. Her is acil oldugunda bir oncelik siralamasi belirleyin ve paydaslarinizla uzerinde anlasin. O anin icinde hersey COK uzerinize geldiginde sartlari yeniden degerlendirin. Olaylarla araniza biraz mesafe koydugunuzda, alginizdaki yakin korlugunun siz de farkina varacaksiniz. Hicbir is ne o kadar acil, ne o kadar onemli ne de sagliginizdan degerli. Ne almak icin ne harcadiginizi bir kez daha dusunun. Maasiniz ne kadar yuksek olursa olsun zaman satin alamaz. Belki saglik sigortasi satin alir ama yine de sagligi satin alamaz. 

Kendinize zamaninizi neden bu isyerine verdiginizi sorun ve cevap size yeterli gelmiyorsa, degistirin. En nihayetinde agaclari bile kokunden sokup baska yere tasiyabiliyorlar. Siz de sartlarinizi degistirebilirsiniz. En degerli varliklarinizi bozuk para gibi harcayip sonra da kurban psikolojisine girmenin alemi yok. Sikayet etmek, aglamak veya sinir harbi gecirmek sizi sadece isten sogutup depresyona girme ihtimalinizi arttirir. Kendinize bunu yapanin isinizin veya is paydaslarinizin degil siz oldugunuzun farkina varin. 
Mevcut isinizde hapis olmadiginizi, ve secim hakkiniz oldugunu kendinize hatirlatin.